Nieuwjaarsdag
Ik voel me alleen.
Mis de blije verbinding met m’n hart.
Op deze goddelijke stranddag ‘doe ik maar wat’.
Muskieten nemen me te grazen.
Gelukkig komt de kat bij ‘thuiskomst’ uitgebreid knuffelen.
Ik smelt, al blijft er een verdrietige wat verloren ondertoon.
Dit gevoel ligt sinds oudejaarsavond al op de loer. Ik ga niet naar een feest waar ik welkom ben. Meerijden met Bijan en Zahida kan niet en ik zie op tegen ‘s avonds en ‘s nachts ver rijden, parkeren en mijn weg zoeken in een vreemde drukke stad.
Ik vermaak me met teksten op foto’s en middernacht proost ik onder een prachtige sterrenhemel op 2023, een jaar waar ik zin in heb.
Ver weg klinkt hier en daar vuurwerk.
‘s Ochtends hoop ik op wat gezelligheid.
Na lang wachten, besluit ik toch maar m’n eigen plan te trekken.
Op de valreep komt Zahida nieuwjaarsknuffelen en vertelt stralend dat vandaag een hele dag wordt met tijd voor elkaar en mooie rituelen.
Ik zie in deze periode, hoe druk Bijan ‘t heeft (iedereen wil nog sessies of een afspraak voor z’n hart operatie) en weet hoe Zahida verlangt naar tijd samen. Ik ben blij voor haar, blij voor hun.
De zon straalt, de lucht is strak blauw, geen zuchtje wind en ik vind zowaar een strand met meer blote billen.
Er volgt een heerlijk spektakel als jonge meiden op paarden, gierend van de pret steeds dieper de zee in durven gaan tot ze allemaal proestend van plezier zwemmen.
Wat een nieuwjaarsduik
Even later volg ik hun voorbeeld.
Op ‘t strand komt ‘t bericht dat we die dag niet de avondmaaltijd zullen delen. Ik ben oprecht blij voor hun samenzijn maar zonder dat ik ‘t echt door heb wordt de snaar van gemis geraakt. Al doe ik nog zo m’n best, de smaak van strandspelen krijg ik maar niet te pakken.
Ik voel me alleen.
Het duurt voor ik hierin bewust durf te worden. Na een onrustige nacht waarin het ‘unheimische’ gevoel blijft, besluit ik vanuit deze kwetsbaarheid oprecht te gaan schrijven en zo de schaduw te belichten.
Oh wonder te voelen hoe ik hierdoor weer zacht in mezelf land, opnieuw verbonden