Ontmoeting met de vissenman

Het proces van ‘alleen’ rond oud en nieuw (zie vorige post), raakt van alles. Voordat ik contact weet te maken en bewustzijn krijg over wat er werkelijk speelt, probeert ‘Woede’ er meermaals tussen te komen. Een vertrouwt patroon van uithalen naar de ander, stuk willen maken, vernietigen en uit verbinding gaan …. Alleen en on(aan)raakbaar worden.

Het voelt alsof deze woede mijn huwelijk en een eerdere lange relatie heeft vernietigd, waardoor ik op m’n hoede ben me nogmaals met iemand intiem te verbinden.

Zo dankbaar dat ik dit mechanisme nu begin te herkennen, mezelf op nieuwjaarsdag terug fluit en vraag wat er in mij geraakt is dat ik zo heftig van me af wil slaan en bij ‘alleen zijn’ uit kom.

Bizar dat ik de volgende dag een vissekop vind waarvan ik heftig schrik en letterlijk terug deins. Dit is me in al die strand struin jaren met vele skeletten, nog niet eerder overkomen.

Na een paar keer diep ademhalen, bekijk ik ‘m gefascineerd. Het is alsof ik m’n woedende agressie in de kop verbeeld zie.

Dagenlang krijgt ie een hoofdrol op ‘t strand en ik begin steeds meer van ‘m te houden.

Ik combineer ‘m met de ‘wanhoopsschreeuw’, het stenen gezicht van de jaarwisseling.

Deze woedende wanhoop en pijn, vraagt om een ‘Eiffeltoren van liefde’.

Het grootse wanhopige en vernietigende fascineert, zuigt me ergens in. Ik moet zo nu en dan afwisselen met kleine, verfijnde, kleurrijke vormen.

Als m’n laatste dag op ‘t strand eindigt en ‘t koud en vochtig begint te worden, kan ik me er maar moeilijk los van maken.

Terwijl ik aan ‘t weggaan ben, roept een cactus skelet me en ik besluit nog even te blijven. Ik haal ‘de cactus’ onder t zand vandaan, plaats ‘m aan de rand van de zee en schuif het gezicht van ‘de wanhoopsschreeuw’ erin.

Diep word ik geraakt door de koestering die ik dan zie. Zoveel tederheid.

Wat een slotakkoord

Dankbaar voor dit bijzondere begin van 2023