Het is tijd, tijd om te delen.
Mijn buik borrelt. Er beweegt zich van alles.
Diep weggestopte tranen wellen omhoog.
M’n keel klankt een oude taal.
Hoe kan ik zoiets groots wat in mijn leven plaats vindt verwoorden?
Sunsa, Sloveens voor zon!
Voor ‘t eerst deel ik zijn naam met de wereld. De naam die ik geef aan ‘t kind waarvan ik op mijn 25e zwanger ben.
Een kind waarmee ik vanaf de conceptie contact heb.
Een kind dat me zo gelukkig maakt.
Een kind waarvan ik uiteindelijk besluit afscheid te nemen omdat ik niet eens voor mezelf kan zorgen.
Als ik verscheurd door verdriet hem dit laat weten, hoor ik zijn woorden:
‘Mama, ik hoef helemaal niet geboren te worden. Ik ben hier voor jou. Jij moet geboren worden!’
En hoewel ik ‘t niet echt begrijp, voel ik de diepe waarheid hiervan.
Direct na de abortus word ik ziek.
Uitgeput door hoge koorts, heftige emoties en te veel pijn, ‘besluit ik ‘t aardse te verlaten’. Ik vlucht weg van hier, in een wonderschone psychose.
Als deze toestand aan houdt en mijn omgeving ongerust wordt, komt de huisarts erbij. Ze dwingt me tot zware anti psychotica. ‘Je moet terugkeren naar de aarde’ zijn haar woorden. ‘Waar je nu bent is voor na je dood’.
Uiteindelijk zak ik daarna zo diep weg in leegte, dat ik niets meer voel, niets meer wil, niets meer doe, op niets meer reageer en ik besluit:
Als ik dan toch al dood ben, wil ik ook echt dood zijn.
Ik zoek een plek waar ik onder ‘t ijs kan springen om bij Sunsa te zijn, die ik aan ’t water heb toevertrouwt.
Ik wilde hem aan de zee geven maar mag ‘t klompje cellen niet meenemen uit ‘t ziekenhuis. Ik mag ‘m wel zelf door de wc spoelen.
Schokkend van verdriet en tranen geef ik ‘m over aan ‘t riool en visualiseer dat hij uiteindelijk bij de zee uit komt.
Ik spring die nacht, zwaar gedrogeerd, tot 2 x toe onder ‘t ijs. Beide keren wint de levenskracht waarna ik me besef dat ik niet dood wil. Eén zwemslag en ik kom er niet meer onderuit. Kletsnat loop ik in ‘t donker naar een lichtje in de verte.
Oh wonder; op die woonboot is nog maar net een kindje geboren.
Hierna begint mijn reis van echt leren leven. In Sterreke (zie logo) wordt dit zichtbaar.
Vandaag besef ik me ineens dat ik destijds Sunsa naar de zee heb gevisualiseerd. Het geluk dat ik met StrandKunst beleef, is verbonden aan deze grote ziel, die met me mee reist.
Dankbaar!